یک روز می‌گویند: مُرد!
بعد می‌پرسند: چه جور آدمی بود؟
آن روز بعضی‌ها توی رودربایستی هم که شده، می‌گویند: خوب آدمی بود!
اما واقعیتش را هیچ‌کدام نمی‌دانند.
حتی خودمان.
خبر از یک دقیقه دیگر ایمان‌مان نداریم چه برسد به دم مرگ. آن هم وقتی شیطان به هر بهانه‌ای شده می‌آید و وسوسه می‌کند تا از همین یک ذره ایمان، عدول کنیم!
شاید برای همین است که به‌مان یاد داده‌اند، ایمان و عقاید حقه‌مان را امانت بگذاریم تا وقتی سروکله شیطان پیدا شد تا به شک بیندازدمان، به کمک‌مان بیاید و نگذارد تا گول بخوریم. و خب خودش گفته: «امانت‌ها را به اهلش بسپارید». پس امانت‌دار ایمان امروزم باش خدا جان!
«خدایا! ای رحیم‌تر رحیمان! من این عقیده‌ام را به تو سپردم و دین‌داری‌ام را
و تو بهترین امانت‌داری
و به ما دستور حفظ امانت‌ها را دادی؛
آن را به من برگردان
وقت مردنم
خدایا به تو پناه می‌برم از عدول کردن در وقت مرگ»... (دعای عدیله)
طبقه بندی: اخلاق
